benim annem güzel annem

Annesini yıllar önce kaybetmiş biri olarak, yavrularımı uyuturken bazen bu şarkıyı ninni söylerdim. Son zamanlarda çok mu söyledim ne. Bizimkilerden hiç beklemediğim bir anda bu şarkıyı duydum. Benim annem güzel annem diyorlar. Kanatlandım uçuyorum. Nasıl mestim. Hormonlar yine tavan yaptı. Gözler ıslak ıslak. İyiki doğurmuşum yahu. Eskiden geceleri 10 defa uyandığımda, gözlerim kapalı bakardım. Uykum açılmasın. Bir an önce uyusalarda bende uyusam diye. Şimdilerde ise gece ağlayınca ya koynuma alıyorum yada kucağımda uyutup, seyrediyorum bi süre melek yüzünü, kokluyorum şöyle bi boynundan. Öyle yatırıyorum yatağına. İlk bir yıl öyle silik ki aklımda. Fotoğraflar videolar olmasa hatırlamayacağım. Anneliğimin acemiliğindenmiydi, lohusalık sendromundanmıydı, yoksa aynı anda birden kucağımı dolduran iki bebektenmiydi. Yorgunluktan perişan olmuşum. Tadını çıkaramamışım. Hayatı yeniden öğreniyorum onlarla hemde yavaş yavaş. Artık tadını çıkara çıkara. Annelik hep söyledikleri gibi, anne olunca anlaşılıyormuş. Bende annemden aldığım sevgiyi, hoşgörüyü, sabrı, şefkati onlara veriyorum. Hem daha kaç sene yanlarında olacağımki, biraz daha büyüdüklerinde kendi yollarını çizecekler ve ben arkalarında olacağım ama onlar her ihtiyaç hissettiklerinde yanlarında tabi. Nede olsa annelik ömür boyu.