(Babannemizin kucağında)
23 aylıklar ve hemen hemen bir yaşından beri bitmek tükenmek bilmeyen paylaşamama kavgaları var. Sencer İpeğe göre daha güçlü olduğundan (kilo olarak da)hakimiyet onda oluyor. Kavgaların nedeni genelde oyuncak veya anneyi paylaşamamak. Sencer İpeğin elinde gördüğü birşeyi istiyorsa gider ısırır yada saçını çeker ve istediğine ulaşır. Veya İpek benim kucağımdaysa onu ittirip kendi yerleşmeye çalışır. Akşam işten eve gelince kapıda kucağıma ilk o atlar. Çünkü İpeğe fırsat vermez. Peki benim zarif kızım napıyor. Aslında kendini koruyabilecek çevikliğe sahip olmasına rağmen canı yandığı için sadece ağlıyor. Ya benim kucağıma koşar ya babaannesinin. Sencere ne vurur ne ısırır. Hatta son zamanlarda Sencer ona doğru koşarken elindeki oyuncağı al der yada bırakır , kendi başka tarafa kaçar. Tüm bunlar olurken ister istemez canı yananın tarafında oluyorum. Sencer bunu sadece İpeğe değil, hepimize yapıyor. Yaptığının yalnış olduğunu anlatıyorum. Fakat daha algılayamıyor. Elini sıkı sıkı tutuyorum. Tüm bunların yanında benim İpek kızım eline bir büskivi verdiğimde, bir tanede Sencer için ister ve ona götürür. Birbirlerine de hiç küsmezler. On saniye önce saç başayken on saniye sonra birlikte oyuna dalıyorlar. Bu konuyla ilgili yığınla uzman görüşü okudum. Hepside diyor ki taraf tutmayın. Kavgalara müdahil olmayın. Kendi kendilerine iletişim kurmayı öğrensinler. İyi güzelde oğlumun ısırmasına ben bile dayanamazken kızım nasıl dayansın. Üstelik henüz kendini korumayı bile bilmiyor. Aslında bu itme kakmaların bir iletişim şekli olduğunu ve benim ilgimi üzerine çektiğini biliyorum. Biraz daha büyüdüklerinde kavgadan sonra ikisini farklı yerde oynatmak fikrini deneyeceğim. Barışana kadar. Her zamanki gibi soğukkkanlı va kararlı olmak lazım. İkisiyle belli zamanlarda ayrı ayrı dışarıya çıkmakda yararlı olabilir. Ben kıyamamak şeklindeki zayıflığımı aşabilirsem kavgaların son bulması adına yeni metodlar denenecek. Şuan için güzel olan ise kavgayla barış arasında sadece birkaç dakika olması.
(Babannemizin kucağında)
23 aylıklar ve hemen hemen bir yaşından beri bitmek tükenmek bilmeyen paylaşamama kavgaları var. Sencer İpeğe göre daha güçlü olduğundan (kilo olarak da)hakimiyet onda oluyor. Kavgaların nedeni genelde oyuncak veya anneyi paylaşamamak. Sencer İpeğin elinde gördüğü birşeyi istiyorsa gider ısırır yada saçını çeker ve istediğine ulaşır. Veya İpek benim kucağımdaysa onu ittirip kendi yerleşmeye çalışır. Akşam işten eve gelince kapıda kucağıma ilk o atlar. Çünkü İpeğe fırsat vermez. Peki benim zarif kızım napıyor. Aslında kendini koruyabilecek çevikliğe sahip olmasına rağmen canı yandığı için sadece ağlıyor. Ya benim kucağıma koşar ya babaannesinin. Sencere ne vurur ne ısırır. Hatta son zamanlarda Sencer ona doğru koşarken elindeki oyuncağı al der yada bırakır , kendi başka tarafa kaçar. Tüm bunlar olurken ister istemez canı yananın tarafında oluyorum. Sencer bunu sadece İpeğe değil, hepimize yapıyor. Yaptığının yalnış olduğunu anlatıyorum. Fakat daha algılayamıyor. Elini sıkı sıkı tutuyorum. Tüm bunların yanında benim İpek kızım eline bir büskivi verdiğimde, bir tanede Sencer için ister ve ona götürür. Birbirlerine de hiç küsmezler. On saniye önce saç başayken on saniye sonra birlikte oyuna dalıyorlar. Bu konuyla ilgili yığınla uzman görüşü okudum. Hepside diyor ki taraf tutmayın. Kavgalara müdahil olmayın. Kendi kendilerine iletişim kurmayı öğrensinler. İyi güzelde oğlumun ısırmasına ben bile dayanamazken kızım nasıl dayansın. Üstelik henüz kendini korumayı bile bilmiyor. Aslında bu itme kakmaların bir iletişim şekli olduğunu ve benim ilgimi üzerine çektiğini biliyorum. Biraz daha büyüdüklerinde kavgadan sonra ikisini farklı yerde oynatmak fikrini deneyeceğim. Barışana kadar. Her zamanki gibi soğukkkanlı va kararlı olmak lazım. İkisiyle belli zamanlarda ayrı ayrı dışarıya çıkmakda yararlı olabilir. Ben kıyamamak şeklindeki zayıflığımı aşabilirsem kavgaların son bulması adına yeni metodlar denenecek. Şuan için güzel olan ise kavgayla barış arasında sadece birkaç dakika olması.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder