biz çocuksuz olmayı biliyoruzda onlar çocuklu olmayı bilmiyorlar

Yakın bir zamanda bir arkadaşımızın doğumgününü kutlayacaktık. Akşam yemeğine bir restaurantta buluşulacak. Planımız işten eve gelip, üst baş değiştirip, çocuklarla vedalaşarak, babanneye teslim edip birkaç saatliğine dışarı çıkmak. Bu her zaman yaptığımız bişey değil. Uzun zamandır görmediğimiz üniversiteden arkadaşlarımız. 2 çift evli ama çocuksuz, biri kız arkadaşıyla ve ikiz çocuk sahibi biz. İşten eve geldikten sonra hazırlanmamız ve çocukları vedaya ve uykuya hazırlamamız oldukça uzun sürdü. Şimdiye kadar dışarı çıkarken onlardan hiç kaçmadık. Hep vedalaştık. o günde vedalaştık ama bunu kabul etmediler. Bizde gelicez deyip, ayakkabısını kapan sokak kapısının önünde beklemeye başladı. Ne babanne ne biz ikna edemedik. Öylece bırakıp çıkamazdık. Ağlaya ağlaya uyumalarına gönlüm razı olmaz. Biz uyutup öyle çıkalım dedik. Saat ilerliyordu. Buluşma saatini çoktan geçirmiştik. Pekala çocuklar şimdi gitmeyeceğiz hadi uykuya deyip, alıp koynumuza uyutmaya çalıştık. Saat 23:50 olmuştu. Genede azmedip çıktık dışarıya. Arkadaşlarla evlerinde buluştuk ve pastamızı kestik. Halimize gülüp durdular. Ancak yavrular uyuduktan sonra kendimize vakit ayırabiliyoruz. Nasılda herşey onlara göre ayarlanıyor. Bizim bir bakıcımız yok. İşteyken babanne bakıyor. Dolayısıyla mesai saatleri dışında yada tatil günlerinde dinlenmesi için yavruları ona baktırmamaya çalışıyoruz. Planları onlarla beraber gidilebilecek yerlere yapıyoruz. Ben bundan keyifte alıyorum aslında. Doğuştan anne olanlardanım.Yaşamı onların gözüyle yeniden tanıyorum. Sende abartıyorsun diyenlerde var onlar çocuksuzlar işte. Yavruların kıymetini bilmeyenler.Çok yorulduğum zamanlarda sadece kendime ait bir 24 saatim olsa diyorum. O hengameyi, gürültüyü, birbirleriyle kapışmalarını ararmıyım diyede düşünüyorum bir yandan.Daha çok minikler. Zaman herşeyin ilacı. Bir bakacağım uçup gitmişler yanımdan. Belki uzakta bir okula belkide sevdiceklerinin yanına.O zaman bol bol vaktim olacak. Bende bugünleri tırım tırım arayacağım. Çocukların varsa eğer çocuksuz arkadaşlarınla mesafe girecek arana. Sohbet etmeye kalksan bölünüp durur. Yok acıkır, yok ağlar, yok oyun ister, yok çişi gelir. Çocuklularla sohbet daha derinleşir. Konuşmadan bakışından bile ne dediğini anlarsın. Ben hiç özlemiyorum çocuksuz günlerimi. Onlarla hayat daha anlamlı. Sıfırdan bir insan yetiştirmek. Varmı daha ötesi.