Son birkaç ayda okuduğum iki kitaptan biri Köy Enstitüleri\Can Dündar. Yıl 1937. Bu bir köyde eğitim projesi. Onca yoksulluk içinde okuyup köylerinde öğretmenlik yapacak köy çocuklarını anlatıyor. O zamana kadar ne kaşık ne karyola görmüşler.Okuma yazmadan marangozluğa,modern tarım tekniklerine, hasta tedavisine , müziğe kadar eğitim vereceklerdir. Ancak bunların yanında köylünün uyanmasını istemeyen büyük toprak sahipleride vardır. Bu okullarda her öğrenci bir yıl içinde 25 klasik eser okumak zorunda. Güne halk oyunları oynayarak başlıyorlar. İsteyen öğrencilere mandolin, keman , akerdeon ,bağlama dersi veriliyor.İş ve eğitim iç içe. Kültür derslerindeki makaralar ve pisagordan yararlanıp okul binalarını yapmışlar. Tarım dersleride, şimdiki çocuklar gibi saksıda bitki yetiştirmek yada ıslak pamukla fasulye çimlendirmek değil. Eline kazmayı küreği alıp tarlaya gitmek. Mahsulü sofrada yemek olarak yemek. Eğitim günlük hayatın içinde. Kimi yerde arıcılık, kimi yerde balıkçılık. Şöyle bir köy manzarası hayal edemiyorum ben şu anda. Okul, şan dersi alan öğrencilerin koro çalışmalarıyla çınlıyor. Çayır üzerinde resim çalışması yapan,voleybol oynayan yada mandolin çalan öğrenciler. Okulun yanıbaşında kendilerinin yaptıkları açık hava tiyatrosu. Köy çocukları Gogol, Moliere, Shakespare, Çehov oynuyorlar. Köylüler izliyorlar. Böyle bir eğitim felsefesinin önü kesilmiş. Sonuçta işin içine politika karışıyor ve büyük toprak sahiplerinin baskısıyla köy enstitüleri kapatılıyor. O zaman nüfusun yüzde sekseni köylerde yaşıyor. Köylünün aydınlatılması , milletin kalkınması kim bilir daha neler kaybetti bu vatan. İşte bunun hikayesi. Emel Çakıroğlu Wilbrandt'ın yazdığı MM Yöntemiyle Çocuk Eğitim Sanatı. Montessori felsefesini resimli, uygulama ağırlıklı olmak üzere, antropolojisini, tarihini, temellerini anlatıyor. Kursa başlamadan evvel okumuştum zaten ama şimdi onun gülen yüzünden, tatlı dilinden dinlemek ve onun eliyle uygulamak çok zevkli. Bu kitap kendisinin 17 yıl boyunca edindiği birikimin süzme bilgisidir.